دارم یاد می گیرم فراموشت کنم

دارم یاد می گیرم فراموشت کنم در کلاسی که نه معلم خوبی دارد و نه شاگرد سربراهی .

دارم نداشتن همیشگی ات را دیکته می کنم . روزی هزار بار می نویسم اما نه چشمم به

کاغذ و قلم است نه این دل بهانه گیر تنهایم . دارم یاد می گیرم با خاطره بودنت زندگی کنم

 نه با حس حضور آبی ات تا همیشه تا هروقت که او بخواهد . تا ابد . دارم یاد می گیرم که

بفهمم زندگی چیزی جز شکستها . افتادنها و برخاستن های پی در پی نیست . نردبان

زندگی ام دیگر آنقدر بلند شده که مجبورم پله ها را دوتا یکی کنم ولی انگار از رسیدن ....

خبری نیست . هرچه بالاتر می روم در خاطر دیگران کوچکتر می شوم ولی این اصلا مهم نیست .

هرچه می دوم کمتر می رسم و این هم مهم نیست . دارم فکر می کنم هنوز چیزی وجود دارد

که آنقدر ارزش داشته باشد که بخاطرش اشک بریزم . اشکی که یک روز به پای تو ریخته شده بود .

اشکی که متعلق به تو بود و نه بی وفایی دوستان سهل انگار و نه این زمانه بی رحم ناماندگار

 هم اگر می خواستند نمی توانستند درش بیاورند . شاید خسته باشم این روزها . شاید چیزی بادم نیاید .

 شاید تمام گذشته و آینده را فراموش کرده باشم ولی یادم نرفته هنوز ... منتظرم .